Ήταν κάποτε ένα βουνό που το έλεγαν Καντήλι
Εκεί ο ορειβάτης μάζευε ήλιο και θάλασσα στην καρδιά του χειμώνα. Εκεί οι αισθήσεις και οι εικόνες έρχονταν και μου ζητούσαν να υπάρξουν, να εκφραστούν. Για να σωθούν.
Ίσως γιατί υποσυνείδητα το γνώριζα πως έρχεται το τέλος. Κι έτρεξα να τις σώσω, για να σωθώ. Δεν πρόλαβα όμως.
Παραφράζοντας λόγια του Γιάννη Ρίτσου θέλησα ν’ αποτίσω έναν μικρό κι ανάξιο φόρο τιμής στο μεγαλείο της ορεινής φύσης του Καντηλιού, που «έσβησε» άδοξα στις πυρκαγιές που κατέκαψαν τη βόρεια Εύβοια το περασμένο καλοκαίρι (2021).
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί στο βουνό, αν και υποψιάζομαι ότι η βόρεια πλευρά του (προς το χωριό Τρούπι) θα πρέπει να έχει υποστεί σημαντικές βλάβες.
Όπως αντιλαμβάνεσαι ανώνυμε λάτρη των βουνών, ζούμε σε μια αρρωστημένη εποχή, όπου το αφύσικο πλασάρεται ως φυσιολογικό και αναπόφευκτο.
Κάθε φορά που προσπαθείς να κατακτήσεις την κορυφή του ορθολογισμού, έρχεσαι και «βραχώνεσαι» από νοοτροπίες σκοταδιστικές που εκ του πονηρού επιχειρούν να βιάσουν τη λογική.
Ο Χατζηδάκις έλεγε ότι «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά… Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».
Αυτή είναι η αέναη μάχη που συντελείται μέσα μου. Μια μάχη ενάντια στον κακό εαυτό μου, τον εαυτό που αδιαφορεί, που συμβιβάζεται, που σιωπά.
Η μάχη είναι σκληρή και αμφίρροπη. Με όπλο την πένα μου, ατενίζω κορυφές και γράφω. Γράφω για να ξορκίσω τα κακά δαιμόνια που με κατατρώνε.
Όσο κι αν η σκληρή πραγματικότητα με πληγώνει, δεν σταματώ να γράφω. Να γράφω και να ονειρεύομαι τη δικαίωση των ονείρων μου, ότι θα έρθει κάποτε η εποχή που οι άνθρωποι θα μάθουν να κοιτούν ψηλά, θα μάθουν να διαβάζουν τη φύση και να μαθαίνουν, να γίνονται καλύτεροι.
«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία και η ομορφιά του ανθρώπου».
Ήλιος, χιόνι, έλατο, βουνό, θάλασσα… Ελλάδα
Ανώνυμε λάτρη των βουνών, η συγκεκριμένη ανάρτηση δε θέλω σε καμία περίπτωση να είναι ένα ρέκβιεμ για το Καντήλι.
Τα βουνά, άλλωστε, δεν πεθαίνουν. Πληγώνονται όμως. Πολλές φορές ανεπανόρθωτα. Δεν έχω, όμως, άλλη επιλογή από το να ελπίζω.
Να ελπίζω ότι κάποιοι άνθρωποι (εύχομαι πολλοί) να μπορέσουν να θαυμάσουν κι αυτοί μετά από πολλά, πολλά χρόνια την εκρηκτική ομορφιά των αντιθέσεων, που λίγα βουνά στη χώρα μας μπορούν να προσφέρουν στον ορειβάτη.
Πόση φαντασία έχει ξοδέψει η φύση σ’ αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου. Έλατα και χιόνια με φόντο τη γαλαζοπράσινη θάλασσα. Παραμυθένιο σκηνικό, ποιητικό.
Το βουνό είναι ένα ποίημα που σου γυρεύει να το ακούσεις. Κι εμείς το ακούσαμε προσεκτικά εκείνη την ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα. Το ακούσαμε και «την ακούσαμε»!
Μπορεί η Δίρφη να μονοπωλεί το ορειβατικό ενδιαφέρον στην Εύβοια (και όχι άδικα), όμως το ποικιλόμορφο νησί του Αιγαίου έχει την ευλογία (και κατάρα τα τελευταία χρόνια ελέω ανεμογεννητριών) να φιλοξενεί κι άλλους ορεινούς όγκους.
Στη βορειοδυτική Εύβοια, κατά μήκος των παραλίων του Βόρειου Ευβοϊκού απλώνεται ο μακρόστενος όγκος του Καντηλιού.
Το όρος ονομαζόταν και Μάκιστος, από τον Μάκιστο, γιο του Αθάμαντα. Κατά την αρχαιότητα υπήρχαν σκοπιές φρυκτωριών, ένα είδος οπτικού τηλέγραφου. Σύμφωνα με τη μυθολογία, διαμέσου αυτών μεταδόθηκε η άλωση της Τροίας στις Μυκήνες.
Οι πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021 κατέκαψαν την ήδη «πληγωμένη» από τις ανθρώπινες δραστηριότητες βόρεια πλευρά του βουνού.
Μια σειρά από παλιά ορυχεία λευκόλιθου έχουν αλλοιώσει ανεπανόρθωτα το φυσικό τοπίο. Η εξόρυξη σταμάτησε το 1990 όταν εμφανίστηκαν υπόγεια νερά στους κρατήρες, δημιουργώντας μικρές λίμνες.
Παρόλα αυτά, το βουνό -κυρίως στα ανατολικά- καλύπτεται από ένα εκτεταμένο πευκοδάσος, ενώ παρά το χαμηλό του ύψος, διαθέτει και ελατοδάσος.
Τα πρώτα έλατα, μάλιστα, κάνουν την εμφάνισή τους από τα 500 μέτρα υψόμετρο, πρωτοφανές για τα ελληνικά δασικά οικοσυστήματα.
Η πιο σύντομη διαδρομή για να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή του βουνού, την Στρουγγίτσα, είναι από το χωριό Τρούπι, που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 240 μέτρων στις βόρειες πλαγιές του Καντηλιού.
Περισσότερες πληροφορίες για το Τρούπι αλλά και για μια παλιότερη διάσχιση στο Καντήλι, μπορείτε να διαβάσετε στην παρακάτω ανάρτηση:
Το μονοπάτι για την κορυφή Στρουγγίτσα ξεκινά από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας (250 μέτρα υψόμετρο).
Ένα κόκκινο μεταλλικό ταμπελάκι πάνω σε ξύλινη κολώνα της ΔΕΗ μας δείχνει τον χωματόδρομο που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Σύντομα μπαίνουμε σε μονοπάτι με καλή σήμανση που ανηφορίζει ΝΔ μέσα σε ένα όμορφο δάσος από πεύκα και πλατάνια.
Σε 40′ συναντούμε στη θέση Σέλινα (500 μέτρα υψόμετρο) την πηγή με το υδραγωγείο.
Συνεχίζοντας την πορεία με συντροφιά τα έλατα και την όμορφη θέα του Αιγαίου και των Σποράδων, φτάνουμε σε 35′ στο διάσελο (680 μέτρα υψόμετρο). Από εδώ είναι ορατός και ο Ευβοϊκός κόλπος.
Η διαδρομή συνεχίζεται αριστερά στον ανηφορικό δασικό δρόμο. Σε 20′ βρίσκουμε δεξιά στη βάση αιωνόβιου πλατάνου την Καλή Πηγή και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής (780 μέτρα υψόμετρο).
Οι ντόπιοι λένε ότι η Καλή Πηγή δεν στερεύει ποτέ, αλλά μην το δέσετε και σκοινί-κορδόνι.
Περπατώντας ακόμα 500 μέτρα στο χωματόδρομο συναντάμε μεταλλικό βέλος πάνω σε δέντρο που δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Αφήνουμε τον χωματόδρομο ανηφορίζοντας στα δεξιά σε ελατοσκέπαστη πλαγιά. Από εδώ κι ύστερα αρχίζει η επίπονη ανάβαση στην κορυφή.
Μιας και το μονοπάτι είναι αρκετά ασαφές, είναι αρκετά πιθανό να χάσετε τη σήμανση, όμως μην πτοείστε. Συνεχίστε να ανηφορίζετε και σύντομα θα την ξαναβρείτε.
Η ανήλιαγη ανηφορική πλαγιά έχει κρατήσει αρκετό χιόνι, που όσο ανηφορίζουμε σκληραίνει.
Ώσπου κοντά στα 1.000 μέτρα υψόμετρο η χρήση κραμπόν κρίνεται άκρως απαραίτητη για την ασφαλή συνέχιση της ανάβασης.
Παρά το χαμηλό του υψόμετρο, το βουνό (όπως και όλα τα βουνά της Εύβοιας) δέχεται τον χειμώνα μεγάλες ποσότητες χιονιού όταν μπει σε λειτουργεία ο μηχανισμός του βορείου ρεύματος στο Αιγαίο ή αλλιώς ο καιρός των ανατολικών προσήνεμων, δηλαδή ο γνωστός χιονιάς που φέρνει τα χιόνια μέχρι και στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Γι’ αυτό οι ορειβάτες που επισκέπτονται τον χειμώνα το βουνό, θα πρέπει να είναι υποψιασμένοι και να φέρουν πλήρη χειμερινό εξοπλισμό, αν δε θέλουν να μπλέξουν σε περιπέτειες.
Η επίπονη ανάβαση συνεχίζεται στοχεύοντας στο χαρακτηριστικό «Πέρασμα του Χρυσαετού», στα 1.180 μέτρα υψόμετρο.
Από εκεί έχουμε την πρώτη οπτική επαφή με το ορεινό μεγαλείο της Κεντρικής Εύβοιας και ιδιαίτερα με τον επιβλητικό χιονισμένο κώνο της Δίρφης.
Ένα μικρό σκαρφάλωμα θα μας βγάλει στο πλάτωμα που φιλοξενεί το τριγωνομετρικό κολωνάκι της κορυφής Στρουγγίτσας στα 1.246 μέτρα υψόμετρο, της ψηλότερης του βουνού.
Η αποζημίωση για τον κόπο και τον ιδρώτα μας είναι η καταπληκτική θέα, σαν από αεροπλάνο.
Η ματιά μας ταξιδεύει 360 μοίρες από το Αιγαίο στον Ευβοϊκό, ανταμώνει τα βουνά της Εύβοιας (Δίρφυς, Ξεροβούνι, Ευβοϊκός Όλυμπος, Πυξαριάς, Κτυπάς, Ξηρόν Όρος, Τελέθριο) και καταλήγει στις υπόλοιπες κορυφές του Καντηλίου (Δρακότουρλα, Κούβερλο, Ρουπακιά, Πυργάκι) που είναι μια πρόκληση διάσχισης για τους σκληροπυρηνικούς ορειβάτες.
Από κάτω μας , στις δυτικές απολήξεις του βουνού, δεσπόζει η εντυπωσιακή ακτογραμμή του Βόρειου Ευβοϊκού με τις ερημικές παραλίες του που προσεγγίζονται μόνο με σκάφος.
Μια πορεία γεμάτη συμβολισμούς
Η πορεία μας συνεχίζεται κατά μήκος της κακοτράχαλης κορυφογραμμής, όπου τα κατεστραμμένα από τους κεραυνούς και τους δυνατούς αιγαιοπελαγίτικους ανέμους δέντρα, συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό, που όμοιό του δεν έχω δει σε άλλο βουνό (σε τόση τουλάχιστον έκταση).
Μια διάσχιση με ανεπανάληπτες αντιθέσεις εκπληκτικής ομορφιάς υψηλών συμβολισμών και μυστικών νοημάτων.
Τα μεγάλα έλατα πάνω στην κορυφογραμμή, ορθόστητα, περήφανα κι απροσκύνητα στη ριπή του ανέμου, διαλαλούν το μεγαλείο της ψυχής που αντιστέκεται.
Στο βάθος η θάλασσα με την λαμπιρίζουσα απεραντοσύνη του γαλάζιου, σου φωνάζει ν’ αψηφήσεις τον φόβο που καθημερινά ποτίζουν το μυαλό σου, ν’ ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις προς την αιωνιότητα.
Εκεί πάνω, ο χειμώνας σμίγει με το καλοκαίρι καθώς οι χρυσές ακτές αγκαλιάζουν τις χιονισμένες πλαγιές του άγριου βουνού κι εσύ στέκεις αμίλητος και ταπεινός, σ’ ένα σιωπηλό προσκύνημα στο μεγαλείο της Ευβοϊκής φύσης.
Η κορυφογραμμή σβήνει στο διάσελο Δρακότουρλας – Κούρβελου. Από εδώ θα κατηφορίσουμε μέσα στο «Ξυλαγκαθόρεμα».
Πριν, όμως, θα πραγματοποιήσουμε μια γρήγορη ανάβαση στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού, το Κούρβελο, με υψόμετρο 1.224 μέτρα.
Στη συνέχεια, και αφού βγούμε σε δασικό δρόμο, περνάμε τη διασταύρωση με χωματόδρομο που κατηφορίζει στη Δαφνούσα, και συνεχίζουμε ακολουθώντας το πυκνό δίκτυο δασικών δρόμων της περιοχής.
Αφού μπερδευτούμε λιγάκι στις διασταυρώσεις, θα καταφέρουμε να επιστρέψουμε στη βάση μας στο Τρούπι, μετά από 9 ώρες και 18 χιλιόμετρα πορείας.
Ανώνυμε λάτρη των βουνών, όταν βρεθείς εκεί πάνω φρόντισε να αφαιρέσεις από το μυαλό σου όποια εμπεδωμένη αντίληψη έχεις για τα βουνά και τη φύση.
Εκεί πάνω θα περπατήσεις ανάμεσα σε τόπους που θα δροσίσουν την αφυδατωμένη ψυχή σου κι ίσως τότε μπορέσεις να βιώσεις όλο αυτό το τρομερό, τ’ αναρίθμητο θαύμα που σε περιβάλλει. Ίσως τότε βρεις και το κομμάτι του εαυτού μου που άφησα εκεί.
