Φθινοπωρινή σονάτα στο Πάικο

Με μάτια βαριεστημένα χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή. Μια ακόμη βροχερή, φθινοπωρινή νύχτα κυνηγώ μνήμες που παίζουν κρυφτό με το μυαλό μου.

Ξαφνικά, μια βαθιά ανάσα ξεφεύγει από τα χείλη θαμπώνοντας την οθόνη. Ενστικτώδης αντίδραση του νου καθώς αντικρίζω εικόνες από κείνη την βόλτα στο Πάικο.

Ξεκίνησε πάλι το ταξίδι της σκέψης με προορισμό το σύνορο όπου η πραγματικότητα συναντιέται με το ιδεατό, το όνειρο.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μέρη οικεία που φιλοξένησαν τα πρώτα μου βήματα στον μάταιο τούτο κόσμο.

Η επιθυμία μου για έναν περίπατο στη φύση, μια εξερεύνηση στο δάσος, μ’ έφερε στο Πάικο, το βουνό της καρδιάς μου.

Εκεί, στη καρδιά της Μακεδονικής γης, στο βασίλειο της οξιάς, όπως μ’ αρέσει να την αποκαλώ, το φθινόπωρο είναι συγκλονιστικό.

Τα δάση της οξιάς που φιλοξενούνται στο βουνό, χρωματίζονται ιδιαίτερα τους φθινοπωρινούς μήνες και σε συνδυασμό με τους πολλούς μικρούς ποταμίσκους που διασχίζουν τις ρεματιές του, δημιουργούν τοπία υψηλής αισθητικής αξίας.

Διαβάστε ακόμα:
Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι στο Πάικο

Χώρος αναψυχής Στραβοπόταμου

Βρισκόμαστε στην Κεντρική Μακεδονία και την περιφέρεια του Κιλκίς. Ανηφορίζουμε στα ψηλώματα του Πάικου, ακολουθώντας τον επαρχιακό δρόμο Αξιούπολης-Λιβαδίων.

Περνάμε βιαστικά τον γραφικό οικισμό της Καστανερής, με τους κατοίκους της να έχουν ξεχυθεί στους απέραντους καστανιώνες που την περιβάλλουν.

Είναι η εποχή της συγκομιδής του κάστανου, που για τους ντόπιους αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος.

Αφήνουμε πίσω μας τα τελευταία σπίτια του οικισμού. Ακριβώς 5,8 χιλιόμετρα παραπάνω, στρίβουμε δεξιά σε βατό χωματόδρομο που κατηφορίζει στο χώρο δασικής αναψυχής του Στραβοπόταμου.

Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.125 μέτρων, κι ένα μεγάλο ξέφωτο που περιβάλλεται από πορφυρόχρωμες οξιές, ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ, σ’ αυτόν τον παραμυθένιο τόπο, το Δασαρχείο Γουμένισσας έχει δημιουργήσει έναν υπέροχο χώρο αναψυχής.

Ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, παιδική χαρά, κιόσκι, μια πετρόχριστη βρύση κι ένα ξύλινο κτίσμα δένουν αρμονικά με τον περιβάλλοντα χώρο.

Στην περιοχή αυτή είναι έντονη και η παρουσία του νερού, μιας και από κει διέρχεται ένα από τα πολλά ρέματα που δροσίζουν τις πλαγιές του Πάικου, ο Στραβοπόταμος.

Το μονοπάτι των Μουσών

Κατά μήκος του ρου του ποταμού, το Δασαρχείο Γουμένισσας επιμελήθηκε τη διάνοιξη και σήμανση ενός μικρού μονοπατιού μήκους 3 χιλιομέτρων, που καταλήγει στη θέση «Πραματάρι», με τη μοναδική θέα προς το φαράγγι του Στραβοπόταμου, η οποία βρίσκεται πάνω στον επαρχιακό δρόμο, στα 4,6 χιλιόμετρα από την Καστανερή.

Στέκομαι αμίλητος και αθεράπευτα ρομαντικός. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε στιγμή γιατί ο χρόνος κυλά γρήγορα σαν τα ορμητικά νερά του ρέματος.

Η βοή του νερού που φτάνει στ’ αυτιά μου, ενώνεται με τους ήχους του δάσους συνθέτοντας μια χαλαρωτική φθινοπωρινή σονάτα.

Θεόρατες οξιές, ειδυλλιακά ξέφωτα και πολύχρωμα αγριολούλουδα χαρακτηρίζουν την πεζοπορική διαδρομή κατά μήκος του Στραβοπόταμου, δημιουργώντας ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Κι ανάμεσά τους εννιά ξύλινα γεφυράκια, καμωμένα με μεράκι και εξαιρετική μαεστρία, σε βοηθούν να διασχίσεις ακούραστα το ρέμα.

Εννιά ξύλινα γεφύρια, που στο καθένα δόθηκε το όνομα μιας από τις εννέα Μούσες, τις θεότητες της χαράς και των τεχνών.

Στην Ελληνική Μυθολογία, οι Μούσες συμβόλιζαν το μεγαλείο της τέχνης, το ωραίο όχι μόνο στη μορφή, μα και στο περιεχόμενο.

Ήταν φωτεινές και ήπιες μορφές που μέχρι σήμερα προσωποποιούν την παρηγοριά που φέρνει η τέχνη και η ηθική στη ζωή των ανθρώπων, καθώς και την ομορφιά που της δίνει.

Παρόμοια και τα οφέλη που απλόχερα η φύση παρέχει στον άνθρωπο όταν συνδέεται και αλληλεπιδρά μαζί της.