Διάσχιση στα Πιέρια Όρη: Τι σχέση έχει η μουσική με την ορειβασία;
Τι σχέση μπορεί να έχει η μουσική με την ορειβασία; Καμία, είναι η πρώτη λέξη που έρχεται αβίαστα στο μυαλό του αμύητου στον μυστικιστικό κόσμο της ορεινής φύσης.
Όσοι, όμως, έχουν βιώσει την εκστατική εμπειρία μιας ορεινής διάσχισης πιστεύω ότι θα βρουν πολλές ομοιότητες όσον αφορά την επίδρασή της στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, με εκείνη της μουσικής. Και εξηγούμαι.
Όλοι έχουμε νιώσει την συναισθηματική ευφορία που προσφέρει η μουσική. Η δύναμη των ήχων είναι τεράστια, μπορούν να οδηγήσουν στον ενθουσιασμό, στην ανακούφιση, στη συγκίνηση και σε χιλιάδες άλλα συναισθήματα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η μουσική μας προσφέρει χαλάρωση ή ενέργεια και μας δίνει τη δυνατότητα ν’ αποδράσουμε και να ταξιδέψουμε νοητά από την καθημερινότητα.
Μας δημιουργεί την θέληση ν’ αφήσουμε το μυαλό μας να ονειρεύεται μέσα από την μουσική έτσι ώστε να ανεβάσουμε την διάθεση μας και ν’ αφεθούμε στους ρυθμούς της και στις εικόνες που μας εμπνέει.
Η χαλάρωση που επιτυγχάνεται με τη μουσική μας προκαλεί διάφορα συναισθήματα, τις περισσότερες φορές ευφορίας, που ευνοεί όμως και μια καινούργια διαθεσιμότητα και μεγαλύτερη δεκτικότητα σε εξωτερικούς ερεθισμούς.
Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο η μουσική παύει να είναι απλώς ένα στοιχείο χαλάρωσης και παίζει θεραπευτικό ρόλο στην ψυχοσωματική υγεία του ατόμου.
Η τέχνη της μουσικής, επίσης, μπορεί να ωφελήσει το άτομο γενικότερα στην προσωπική του ζωή.
Για να γίνει κατανοητός ο τρόπος που την επηρεάζει, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τη μουσική ή τους ήχους γενικότερα. Ένα ξερό και βουβό τοπίο, ένας κόσμος δίχως επικοινωνία.
Επιπροσθέτως, η τέχνη αυτή είναι συνυφασμένη με πολλές εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής όπως είναι ο έρωτας, ο φόβος για το άγνωστο, ο θάνατος, η χαρά, η θλίψη, η δουλειά κ.ά.
Συνεπώς, ο άνθρωπος έχει έμφυτα μια τάση να εξυμνεί της καταστάσεις της καθημερινότητας αλλά και να αποδέχεται την συντριβή και την θλίψη του, με ήχους.
Είναι ακόμη μια έμφυτη ανάγκη που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δείχνει μια νοσταλγία και μια στροφή προς την φύση.
Διότι η φύση με τους ήχους της κατευνάζει τα πνεύματα και ευεργετεί το άτομο, αποτελώντας πηγή ευεξίας χαράς και υγείας, χαρακτηριστικά που προσφέρει και η μουσική όπως προαναφέρθηκε.
Η ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού είναι κουραστική, απρόβλεπτη, μπορεί να είναι πολύ μοναχική και επικίνδυνη.
Ταυτόχρονα, όμως, η προσέγγιση μιας κορυφής είναι μια λειτουργία θεραπευτική. Ο καθάριος ορεινός αέρας που δροσίζει το ταλαιπωρημένο κορμί, οι μεθυστικές μυρωδιές και τα έντονα χρώματα της φύσης που ξεσηκώνουν τις αισθήσεις, καθαρίζουν το μυαλό από τις αρνητικές σκέψεις και αναζωογονούν την ψυχή.
Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, τα λόγια του πεζογράφου Στρατή Μυριβήλη όταν αντίκρισε τον Ταΰγετο (λόγια που θα μπορούσαν εύκολα να ειπωθούν και για πολλά άλλα βουνά):
“Ο Ταΰγετος είναι απερίγραπτος, αδύνατον να εκφραστεί χωρίς τη μουσική του Μπετόβεν. Τόσο πυκνή, τόσο κυριαρχική είναι η επιβολή του πάνω στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι το ίδιο όπως αντικρίζεις ένα τεράστιο μνημείο μεγαλοφυΐας. Η εντύπωση είναι ακαθόριστη στις λεπτομέρειες, όμως το νόημά του είναι όρθιο. Σε αναγκάζει να σταθείς και να το δεχθείς και συ όρθιος. Να το δεχθείς κατάστηθα σα μια μεγάλη ευτυχία ή μια θεομηνία που σου κρούει την ψυχή και σου γυρεύει προστακτικά μιαν απάντηση”.
Ως λάτρης των παιχνιδιών με τις λέξεις, τα νοήματα και τους συμβολισμούς, δεν έχασα την ευκαιρία (όταν παρουσιάστηκε μπροστά μου) να πραγματοποιήσω μια διερευνητική εξόρμηση στα Πιέρια Όρη, το βουνό όπου γεννήθηκαν οι Μούσες, οι εννιά κόρες του Δία και της Μνημοσύνης, που όλες τις μάγευε η μουσική. Τα ονόματά τους: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολυμνία, Ουρανία, Καλλιόπη.
Πρόκειται για τις αρχαίες θεές της μουσικής, των μουσικών οργάνων, του χορού, των γλεντιών και της ποίησης.
Τα Πιέρια Όρη είναι ένας εκτεταμένος ορεινός όγκος που σχηματίζει μια μακρόστενη κορυφογραμμή με κατεύθυνση από βορειοανατολικά προς νοτιοδυτικά.
Αποτελούν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στους νομούς Πιερίας, Κοζάνης και Ημαθίας.
Τα Πιέρια Όρη αποτελούν τη συνέχεια προς τα βορειοδυτικά του Ολύμπου (με τον οποίο συνδέεται μέσω του Τίταρου).
Οι ανατολικές πλαγιές τους καταλήγουν στην πεδιάδα της Κατερίνης και διασχίζονται από πολλές ρεματιές, ενώ οι δυτικές πλαγιές είναι πιο απόκρημνες και φθάνουν ως τον Αλιάκμονα, που χωρίζει τα Πιέρια από το γειτονικό Βέρμιο.
Η ψηλότερη κορυφή των Πιερίων είναι το Φλάμπουρο (=μυτερή πολεμική σημαία) με υψόμετρο 2.188 μ.
Ακολουθούν η Αβδέλα (2.120 μ.), η Τούρλα (=στρογγυλό ύψωμα) με υψόμετρο 2.100 μ., ο Αρβανίτης με υψόμετρο 2.022 μ., το Λαπούσι (2.005 μ.), η Τούφα Καραγιώργη (1.959 μ.), η Πλάκα (1.904 μ.), το Χτένι (1.786 μ.), οι Πέντε Πύργοι (1.705 μ.), κ.α.
Τα Πιέρια είναι γνωστά για την πλούσια χλωρίδα τους, κυρίως για τα φυλλοβόλα δάση τους καθώς και για ορισμένα σπάνια είδη αγριολούλουδων.
Είναι κατάφυτα με πλούσια και ποικίλη βλάστηση από πυκνά δάση οξιάς, βελανιδιάς και καστανιάς (στο ανατολικό τμήμα του βουνού), μαύρων και κόκκινων πεύκων (στο ξηρότερο δυτικό κομμάτι), ενώ θάμνοι και φυλλοβόλα συναντιούνται στα χαμηλότερα επίπεδα.
Μόνο μικρά ζώα, λύκοι και λίγα αγριογούρουνα συμπεριλαμβάνονται στη πανίδα των Πιερίων.
Κοντά στην ψηλότερη κορυφή των Πιερίων, το Φλάμπουρο, είναι χτισμένο το ορειβατικό καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης “Μερκούρης Κυρατσούς” και συγκεκριμένα στη θέση “Μπάρα”, σε υψόμετρο 1.950 μέτρων.
Το όμορφο αυτό καταφύγιο έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί για διανυκτέρευση μέχρι 80 άτομα και να καλύπτει τις ανάγκες τους για φαγητό με κουζίνα που είναι πλήρως εξοπλισμένη.
Όσοι επιθυμούν να το επισκεφθούν πρέπει να επικοινωνούν με το Σύλλογο στο τηλέφωνο 2461025909, κάθε βράδυ από τις 8:30 έως 10:30.
Τα μονοπάτια που ξεκινούν ή καταλήγουν από και προς το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης έχουν αφετηρία το Βελβεντό, το χωριό Καταφύγιο, την Άνω Μηλιά και το χιονοδρομικό κέντρο Ελατοχωρίου.
Εμείς επιλέξαμε το τελευταίο μονοπάτι, δηλαδή αυτό που συνδέει το καταφύγιο με το χιονοδρομικό κέντρο.
Πρόκειται για μια εύκολη και ευχάριστη διαδρομή, κατά βάση κατηφορική που περιλαμβάνει και μια σύντομη ανάβαση στην κορυφή Αρβανίτης, στα 2.022 μέτρα, έτσι για να μην αφήσουμε παραπονεμένους τους κορφολάγνους συνορειβάτες.
Η ομορφιά του τοπίου είναι εξαιρετική και κάθε διαδρομή στα Πιέρια Όρη ζωντανεύει τις αισθήσεις των ορειβατών.
Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχθώ ότι η συγκεκριμένη διάσχιση θα ήταν προτιμότερο να είχε πραγματοποιηθεί την χειμερινή περίοδο, μιας και η παρουσία του χιονιού θα έδινε άλλη διάσταση στο τοπίο και θα κάλυπτε (ως ένα βαθμό) τις πληγές που έχουν αφήσει στο βουνό οι διανοίξεις των χιονοδρομικών πιστών.
Τα Πιέρια Όρη είναι μια περιοχή γεμάτη μύθους, θρύλους και παραδόσεις. Ένας περίπατος στα αιωνόβια δάση οξιάς αποτελεί ένα απαραίτητο προσκύνημα στην δύναμη της φύσης, ένα προσκύνημα που θα δώσει στον ορειβάτη την αίσθηση ότι συνδέεται με μια πολύ μεγαλύτερη πραγματικότητα.
