K2 – Το Άγριο Βουνό
Το Κ2 είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το Everest με υψόμετρο 8.611 μέτρα, η υψηλότερη κορυφή της οροσειράς του Karakoram και η υψηλότερη κορυφή του Πακιστάν.
Βρίσκεται στο σύνορο μεταξύ Gilgit-Baltistan του Πακιστάν και της Αυτόνομης Επαρχίας Tashkurgan Tajik της Κίνας.
Είναι γνωστό ως «Άγριο Βουνό» εξαιτίας της εξαιρετικής δυσκολίας ανάβασής του και του μεγάλου ποσοστού θνησιμότητας, το δεύτερο ανάμεσα στις κορυφές άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων (πρώτη η Annapurna).
Η πιο δύσκολη προσέγγιση του βουνού είναι από την Κινεζική πλευρά και η συνήθης διαδρομή γίνεται από την πλευρά του Πακιστάν.
Ονομασία
To όνομα Κ2 προέκυψε από τη σημειογραφία που χρησιμοποιήθηκε στη «Μεγάλη Τοπογραφική Επιθεώρηση».
Ο Thomas Montgomerie έκανε μια πρώτη έρευνα της οροσειράς του Karakoram από το όρος Haramukh, 210 χιλιόμετρα νότια και σχεδίασε τις δύο ψηλότερες κορυφές σημειώνοντάς τις ως Κ1 και Κ2.
Η πολιτική της «Μεγάλης Τοπογραφικής Επιθεώρησης» ηταν η χρήση τοπικών ονομάτων όπου αυτό ήταν δυνατό.
Η εμφανέστερη, το Κ1, βρέθηκε ότι είναι το όρος Gasherbrum. Όμως το Κ2 δεν είχε τοπικό όνομα κυρίως λόγω της απομακρυσμένης θέσης του.
Το βουνό δεν είναι ορατό από το Askole, το τελευταίο χωριό νότια, ή από την πλησιέστερη κατοίκηση βόρεια και διακρίνεται αμυδρά μόνο στο τέλος του παγετώνα Baltoro, πέρα από τον οποίο πολύ λίγοι ντόπιοι διακινδύνεψαν να εξερευνήσουν.
Το όνομα Chogori (Τσογκόρι), που προήλθε από δύο Μπάλτι λέξεις, chhogo (“μεγάλο”) και ri (“βουνό”) προτάθηκε ως τοπικό όνομα, αλλά λείπουν οι μαρτυρίες για τη διαδεδομένη χρήση του. Είναι πιθανώς όνομα που επινόησαν δυτικοί εξερευνητές.
Παρόλα αυτά η λέξη σχηματίζει τη βάση για την Κινεζική λέξη Qogir (Τσογκίρ), με την οποία οι Κινεζικές αρχές αναφέρονται επίσημα στην κορυφή.
Εξαιτίας της έλλειψης τοπικού ονόματος, προτάθηκε το όνομα ‘Ορος Godwin-Austen (Γόντγουιν-Όστεν) προς τιμήν του Henry Haversham Godwin-Austen, πρώιμου εξερευνητή της περιοχής και παρόλο που το όνομα απορρίφθηκε από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρία, χρησιμοποιήθηκε σε αρκετούς χάρτες και συνεχίζει περιστασιακά να χρησιμοποιείται.
Συνεπώς, η σημείωση του τοπογράφου, “K2”, συνεχίζει να είναι το όνομα με το οποίο είναι ευρέως γνωστό το βουνό.
Χρησιμοποιείται πλέον ως δάνειο στην Balti γλώσσα στην οποία αποδίδεται ως Kechu (Κετσού) ή Ketu (Κετού).
Γεωγραφία
Το K2 ανήκει στη ΒΔ οροσειρά του Karakoram. Βρίσκεται στην περιοχή Baltistan του Gilgit-Baltistan, και στην Αυτόνομη Επαρχία Tashkurgan Tajik της Κίνας.
Νερό από τους μεγάλους παγετώνες, νότια και ανατολικά του Κ2 χρησιμοποιείται για τη γεωργία στις κοιλάδες και συνεισφέρουν σημαντικά στην τοπική παροχή πόσιμου ύδατος.
Το Κ2 είναι αξιοσημείωτο για το τοπικό του ανάγλυφο, όπως και για το συνολικό του ύψος. Ορθώνεται 3.000 μέτρα πανω από τις παγετωνικές κοιλάδες στη βάση του.
Πρόκειται για απόκρημνη πυραμίδα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Η βόρεια πλευρά είναι η πλέον απόκρημνη, καθώς υψώνεται απότομα σχεδόν 3.200 μέτρα από τον Παγετώνα Κ2 με μόνο 3.000 μέτρα οριζόντια απόσταση.
Στις περισσότερες κατευθύνσεις του φτάνει τα 2.800 μέτρα κάθετου αναγλύφου σε λιγότερο από 4.000 μέτρα οριζόντιας απόστασης.
Ορειβατική ιστορία
Πρώιμες προσπάθειες
Η πρώτη εξερεύνηση στο βουνό έγινε από Ευρωπαϊκή ομάδα το 1856. Ο Thomas Montgomerie ήταν μέλος της ομάδας που το ονόμασε “Κ2”, θεωρώντας το ως τη δεύτερη κορυφή της οροσειράς του Karakoram.
Οι άλλες κορυφές ονομάστηκαν αρχικά K1, K3, K4 και K5, αλλά στην πορεία μετονομάστηκαν σε Gasherbrum, Gasherbrum IV, Gasherbrum II και Gasherbrum I αντίστοιχα.
Το 1892, ο Martin Conway οδήγησε μια Βρετανική αποστολή που προσέγγισε την “Concordia” στον Παγετώνα Baltoro.
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για ανάβαση στο K2 έγινε το 1902, από τους Oscar Eckenstein, Aleister Crowley, Jules Jacot-Guillarmod, Heinrich Pfannl, Victor Wessely και Guy Knowles μέσω της ΒΑ Κόψης.
Στις αρχές του 1900, δεν υπήρχαν σύγχονα μεταφορικά μέσα και έτσι χρειάστηκαν 14 ημέρες μόνο για να φτάσουν στους πρόποδες του βουνού.
Μετά από πέντε σοβαρές και χρηματοβόρες προσπάθειες, η ομάδα έφτασε στα 6.525 μέτρα. Η αποτυχία αποδόθηκε στα αποτελέσματα της μαλάριας στην υγεία του Crowley, ωστόσο ήταν ένας συνδυασμός ανεπαρκούς φυσικής κατάστασης, σύγκρουσης προσωπικοτήτων και κακών καιρικών συνθηκών.
Από τις 68 ημέρες της αποστολής (η μακρύτερη παραμονή σε τέτοιο υψόμετρο για την εποχή της), μόνο 8 ημέρες είχαν καλό καιρό.
Η επόμενη προσπάθεια στο Κ2 έγινε το 1909, με αποστολή υπό τον πρίγκιπα Luigi Amedeo Δούκα του Abruzzi, που έφτασε ως τα 6.250 μέτρα στο ΝΑ Σπιρούνι, γνωστό σήμερα ως Abruzzi Spur (ή Κόψη Abruzzi).
Η Κόψη Abruzzi έγινε τελικά τμήμα της κλασικής διαδρομής, αλλά εκείνη την εποχή εγκαταλείφθηκε, εξαιτίας του απόκρημνου χαρακτήρα και της δυσκολίας της.
Προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας εν τέλει να βρει μια εφικτή εναλλακτική διαδρομή στη Δυτική Κόψη ή στη Βορειοανατολική Κόψη, ο Amedeo διακήρυξε ότι το Κ2 δε θα σκαρφαλωθεί ποτέ.
Η ομάδα έστρεψε την προσοχή της στο Chogolisa, όπου ο Abruzzi έφτασε στα 150 μέτρα από την κορυφή, πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει εξαιτίας ισχυρής καταιγίδας.
Διαβάστε ακόμα:
20 ενδιαφέροντα στοιχεία για το Κ2
Επόμενη προσπάθεια στο Κ2 δεν έγινε έως το 1938, όταν μία Αμερικανική αποστολή υπό τον Charles Houston έκανε μια προσπάθεια στο βουνό.
Οι Αμερικανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Abruzzi Spur ήταν η πιο πρακτική διαδρομή και έφτασαν ως τα 8.000 μέτρα, πριν επιστρέψουν εξαιτίας της έλλειψης εφοδίων και της επαπειλούμενης επιδείνωσης του καιρού.
Το επόμενο έτος, πραγματοποιήθηκε μια αποστολή υπό τον Fritz Wiessner, ο οποίος έφθασε 200 μέτρα από την κορυφή, αλλά η ανάβαση κατέληξε σε τραγωδία, καθώς ο Dudley Wolfe, ο Pasang Kikuli, ο Pasang Kitar και ο Pintso εξαφανίστηκαν ψηλά στο βουνό.
Ο Charles Houston επέστρεψε στο Κ2 το 1953, για να καθοδηγήσει την τρίτη Αμερικανική αποστολή στο Karakoram. Η αποστολή απέτυχε εξαιτίας μιας θύελλας που καθήλωσε την ομάδα επί δέκα ημέρες σε υψόμετρο 7.800 μέτρων, περίοδο κατά την οποία ο Αμερικανός γεωλόγος και ορειβάτης Art Gilkey ασθένησε σοβαρά.
Ακολούθησε απεγνωσμένη οπισθοχώρηση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Pete Schoening έσωσε σχεδόν ολόκληρη την ομάδα σε μια ανεξέλεγκτη πτώση, ενώ ο Gilkey σκοτώθηκε, είτε από χιονοστιβάδα είτε από εσκεμμένη πράξη για να μη βαρύνει τους συντρόφους του.
Παρά την αποτυχία και την τραγωδία, το θάρρος που έδειξε η ομάδα, τη μετέτρεψε σε θρύλο στην ορειβατική ιστορία.
Πρώτη ανάβαση και επαναλήψεις
Η Ιταλική αποστολή του 1954 κατόρθωσε να ολοκληρώσει την πρώτη ανάβαση του Κ2 από την διαδρομή “Abruzzi Spur” στις 31 Ιουλίου.
Η αποστολή έγινε υπό τον Ardito Desio και οι δύο ορειβάτες που προσέγγισαν την κορυφή ήταν ο Lino Lacedelli και ο Achille Compagnoni.
Η ομάδα περιελάμβανε τον Πακιστανό συνταγματάρχη Muhammad Ata-ullah, ο οποίος ήταν μέλος και της Αμερικανικής αποστολής του 1953.
Στην αποστολή συμμετείχαν επίσης ο Walter Bonatti και ο Πακιστανός Hunza Amir Mehdi, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην επιτυχημένη έκβασή της, καθώς μετέφεραν φιάλες οξυγόνου στα 8.100 μέτρα για τον Lacedelli και τον Compagnoni.
Η ανάβαση θεωρήθηκε αντιφατική, καθώς οι Lacedelli και Compagnoni έφτιαξαν την κατασκήνωσή τους υψηλότερα από το συμφωνημένο σημείο, εξαναγκάζοντας τον Bonatti και τον Mehdi σε εκτεθειμένο μπιβουάκ στα 8.000 μέτρα.
Ο Bonatti και ο Mehdi επιβίωσαν μεν, αλλά ο Mehdi έμεινε στο νοσοκομείο επί μήνες καθώς ακρωτηριάστηκε λόγω εκτεταμένων κρυοπαγημάτων.
Οι προσπάθειες συγκάλυψης στη δεκαετία του 1950 για να προστατευτούν οι Lacedelli και Compagnoni ήρθαν αργότερα στο φως.
Στις 9 Αυγούστου 1977, 23 χρόνια μετά την Ιταλική αποστολή, ο Ichiro Yoshizawa οδήγησε τη δεύτερη επιτυχή ανάβαση, με τον Ashraf Aman πρώτο γηγενή Πακιστανό ορειβάτη να κατακτά την κορυφή.
Η Ιαπωνική αποστολή ακολούθησε την ίδια διαδρομή από το “Abruzzi Spur” και χρησιμοποίησε περισσότερους από 1.500 βαστάζους.
Η τρίτη ανάβαση του Κ2 έγινε το 1978, μέσω νέας διαδρομής, την μακρόσυρτη ΝΑ Κόψη. Τη διαδρομή άνοιξε Αμερικανική ομάδα υπό τον Jim Whittaker.
Στην ομάδα κορυφής συμμετείχαν οι Louis Reichardt, Jim Wickwire, John Roskelley και Rick Ridgeway. Ο Wickwire άντεξε σε εκτεθειμένο μπιβουάκ περίπου 150 μέτρα κάτω από την κορυφή, ένα από τα υψηλότερα μπιβουάκ στην ιστορία.
Με αυτή την προσπάθεια οι Αμερικανοί θεώρησαν ότι ολοκλήρωσαν ένα καθήκον που ξεκίνησε το 1938 σαράντα χρόνια πριν.
Άλλη αξιοσημείωτη Ιαπωνική ανάβαση έγινε από τη δύσκολη Νότια Κόψη στην Κινεζική πλευρά το 1982. Μία ομάδα υπό τον Isao Shinkai και τον Masatsugo Konishi έστειλε στις 14 Αυγούστου τρεις ορειβάτες στην κορυφή, τον Naoe Sakashita, τον Hiroshi Yoshino και τον Yukihiro Yanagisawa.
Ωστόσο, ο Yanagisawa έπεσε και πέθανε κατά την κατάβαση. Άλλα τέσσερα μέλη της ομάδας έφτασαν στην κορυφή την επόμενη μέρα.
Ο πρώτος ορειβάτης που ανέβηκε στην κορυφή του Κ2 δύο φορές ήταν ο Τσέχος ορειβάτης Josef Rakoncaj. Ο Rakoncaj ήταν μέλος της Ιταλικής αποστολής του 1983 υπό τον Francesco Santon, που πραγματοποίησε τη δεύτερη επιτυχημένη ανάβαση από τη Νότια Κόψη (31 Ιουλίου 1983).
Τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Ιουλίου 1986, πραγματοποίησε ανάβαση στην κορυφή μέσω της διαδρομής “Abruzzi Spur” (και μοναχική στη Δυτική Όψη του Broad Peak) ως μέλος διεθνούς αποστολής υπό τον Agostin Polenza.
Η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 είναι η Πολωνή Wanda Rutkiewicz στις 23 Ιουνίου 1986.
Σε ό,τι αφορά τους Πολωνούς γενικότερα, το 1986 άνοιξαν δύο ιδιαίτερα δύσκολες διαδρομές, την Magic Line και την Polish Line (Jerzy Kukuczka και Tadeusz Piotrowski. Ο Piotrowski σκοτώθηκε κατά την κατάβαση). Δεν έχει αναφερθεί επανάληψη για τη δεύτερη.
Το 2004 ο Ισπανός Carlos Soria Fontan έγινε ο γηραιότερος ορειβάτης που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 σε ηλικία 65 ετών.
Όλες σχεδόν οι κόψεις του βουνού έχουν πλέον κατακτηθεί. Αν και η κορυφή του Everest βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο, το Κ2 είναι πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο βουνό εξαιτίας του απρόβλεπτου καιρού του και του συγκριτικά μεγαλύτερου ύψους του από τη βάση προς την κορυφή.
Θεωρείται από πολλούς η δυσκολότερη και πλέον επικίνδυνη ανάβαση, εξ ου και το προσωνύμιό του «Άγριο Βουνό».
Πρόσφατα ρεκόρ, προσπάθειες και αξιοσημείωτα γεγονότα
2008
1 Αυγούστου 2008: Καταστροφική ανάβαση εξαιτίας χιονοστιβάδας. Τέσσερεις ορειβάτες διασώθηκαν, αλλά 11 σκοτώθηκαν στην κατάβαση. Ανάμεσά τους ο Ger McDonnell, ο πρώτος Ιρλανδός που έφτασε στην κορυφή.
2010
Στις 6 Αυγούστου 2010, ο Σουηδός Fredrik Ericsson, που ήθελε να πραγματοποιήσει την κατάβαση με σκι, δοκίμασε να ακολουθήσει την Gerlinde Kaltenbrunner στο δρόμο για την κορυφή του Κ2. Ο Ericsson έπεσε περίπου 1.000 μέτρα και σκοτώθηκε. Η Kaltenbrunner εγκατέλειψε την προσπάθεια. Κανείς άλλος δεν έφτασε στην κορυφή παρά τις πολλαπλές προσπάθειες.
2011
Στις 23 Αυγούστου 2011, ομάδα τεσσάρων ορειβατών έφτασε στην κορυφή του K2 από τη βόρεια πλευρά. Η Gerlinde Kaltenbrunner έγινε η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τις 14 κορυφές οκτώ χιλιάδων μέτρων χωρίς βοηθητικό οξυγόνο. Οι Καζάκοι Maxut Zhumayev και Vassiliy Pivtsov, επίσης, ολοκλήρωσαν και τις 14 «οκτάρες». Το τέταρτο μέλος της ομάδας ήταν ο Dariusz Załuski από την Πολωνία.
2012
Η χρονιά ξεκίνησε με μια δραστήρια Ρωσική ομάδα που στόχευε στην πρώτη χειμερινή ανάβαση. Η αποστολή τελείωσε με την απώλεια του Vitaly Gorelik εξαιτίας κρυοπαγημάτων και πνευμονίας. Η Ρωσική ομάδα εγκατέλειψε την ανάβαση. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο, το Κ2 είδε αριθμό ρεκόρ ορειβατών στην κορυφή του – 28 ορειβάτες σε μία μόνο μέρα και 30 συνολικά για όλη τη χρονιά.
2014
Στο τέλος Ιουλίου του 2014, κατά τη διάρκεια μιας σπάνιας περίπτωσης πολύ καλών καιρικών συνθηκών, 49 ορειβάτες κατάφεραν να πατήσουν στην κορυφή του Κ2. Περισσότερες λεπτομέρειες για αυτήν την ασυνήθιστα πετυχημένη χρονιά στο “Άγριο Βουνό” μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.
Στις 26 Ιουλίου 2014, η πρώτη ομάδα Πακιστανών ορειβατών ανέβηκε στο K2. Υπήρχαν έξι Πακιστανοί και τρεις Ιταλοί ορειβάτες στην αποστολή, που ονομαζόταν “K2 60 Years Later”. Μια άλλη ομάδα, αποτελούμενη από τις Pasang Lhamu Sherpa Akita, Maya Sherpa και Dawa Yangzum Sherpa, έγιναν οι πρώτες γυναίκες από το Νεπάλ που ανέβηκαν στο K2.
2017
Στις 28 Ιουλίου 2017, η Vanessa O’Brien ηγήθηκε μιας διεθνούς ομάδας 12 ατόμων και έγινε η πρώτη Βρετανίδα και Αμερικανίδα γυναίκα που έφτασε στην κορυφή του K2, καθώς και η μεγαλύτερη γυναίκα που έφτασε στην κορυφή του K2 σε ηλικία 52 ετών. Απέτισε φόρο τιμής στη Julie Tullis και την Alison Hargreaves, δύο Βρετανίδες που ανέβηκαν στην κορυφή του K2, το 1986 και το 1995 αντίστοιχα, αλλά πέθαναν κατά την κατάβαση.
Διαβάστε ακόμα:
Τι συνέβη στην Alison Hargreaves στο Κ2;
2018
Το 2018 έγινε η χρονιά με τον μεγαλύτερο αριθμό αναβάσεων σε μια σεζόν, φτάνοντας τις 62. Στις 22 Ιουλίου 2018, ο Garrett Madison έγινε ο πρώτος Αμερικανός ορειβάτης που έφτασε στην κορυφή του K2 περισσότερες από μία φορές, όταν ηγήθηκε μιας διεθνούς ομάδας οκτώ ορειβατών, εννέα Νεπαλέζων Σέρπα, τεσσάρων Πακιστανών αχθοφόρων υψηλού υψομέτρου και δύο άλλων οδηγών της Madison Mountaineering προς την κορυφή. Την ίδια ημέρα, ο Πολωνός ορειβάτης Andrzej Bargiel έγινε που κατέβηκε με σκι από την κορυφή μέχρι την κατασκήνωση βάσης.
2022
Στις 22 Ιουλίου 2022, καταγράφηκαν 145 αναβάσεις στο K2 σε μία μόνο ημέρα, αποτελώντας ρεκόρ για τον μεγαλύτερο αριθμό αναβάσεων σε μία ημέρα στο K2. Η σεζόν του 2022 είχε επίσης τον μεγαλύτερο αριθμό αναβάσεων σε μια σεζόν, φτάνοντας τις 200, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των 62 αναβάσεων το 2018.
2023
Το 2023 ήταν επίσης μια πολυάσχολη σεζόν όπως το 2022, με 112 αναβάσεις στο μοναδικό παράθυρο καιρού στις 27 Ιουλίου. Η Νορβηγίδα ορειβάτισσα Kristin Harila και ο οδηγός της, ο Νεπαλέζος ορειβάτης Tenjen Sherpa, ολοκλήρωσαν με επιτυχία την ανάβαση τους στο K2 την ίδια ημέρα, πραγματοποιώντας ρεκόρ ταχύτερης ανάβασης σε όλες τις “οκτάρες” κορυφές σε 92 μόλις ημέρες.
Χειμερινές Αποστολές
1987-1988
Πολωνο-Καναδο-Βρετανική Αποστολή, με επικεφαλής τον Andrzej Zawada, από την πλευρά του Πακιστάν, αποτελούμενη από 13 Πολωνούς, 7 Καναδούς και 4 Βρετανούς. Στις 2 Μαρτίου, οι Krzysztof Wielicki και Leszek Cichy έστησαν το Camp III στα 7.300 μέτρα, ακολουθούμενοι από τους Roger Mear και Jean-Francois Gagnon λίγες μέρες αργότερα. Οι θυελλώδεις άνεμοι και τα κρυοπαγήματα ανάγκασαν την ομάδα να υποχωρήσει.
2002-2003
Πολωνική Χειμερινή Αποστολή “Netia K2”. Η ομάδα των δεκατεσσάρων ορειβατών, με επικεφαλής τον Krzysztof Wielicki, περιλάμβανε τέσσερα μέλη από το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και τη Γεωργία. Σκοπός τους ήταν να αναρριχηθούν στη Βόρεια Κορυφογραμμή. Οι Marcin Kaczkan, Piotr Morawski και Denis Urubko εγκατέστησαν το Camp IV στα 7.650 μέτρα. Η τελική ανάβαση που ξεκίνησε από τους Kaczkan και Urubko απέτυχε λόγω της καταστροφής της σκηνής τους στο Camp IV από τα άσχημα καιρικά φαινόμενα και του εγκεφαλικού οιδήματος του Kaczkan.
2011-2012
Ρωσική Αποστολή. Εννέα Ρώσοι ορειβάτες προσπάθησαν να αναρριχηθούν στη διαδρομή Abruzzi Spur του K2. Κατάφεραν να φτάσουν στα 7.200 μέτρα (Vitaly Gorelik, Valery Shamalo και Nicholas Totmyanin), αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν λόγω θυελλωδών ανέμων και κρυοπαγημάτων και στα δύο χέρια του Gorelik. Μετά την κατάβασή τους στην κατασκήνωση βάσης και μια αποτυχημένη προσπάθεια αεροδιακομιδής του Gorelik (το ελικόπτερο δεν μπορούσε να τους φτάσει λόγω της επιδεινούμενης καιρικής κατάστασης), ο ορειβάτης πέθανε από πνευμονία και καρδιακή ανακοπή. Μετά το τραγικό περιστατικό, η αποστολή διακόπηκε.
2017-2018
Πολωνική Εθνική Χειμερινή Αποστολή με επικεφαλής τον Krzysztof Wielicki, αποτελούμενη από 13 ορειβάτες. Ξεκίνησε στα τέλη Δεκεμβρίου 2017. Η ομάδα αρχικά προσπάθησε να φτάσει στην κορυφή μέσω του νότιου-νοτιοανατολικού σπηρουνιού (διαδρομή Cesen), αλλά άλλαξε στη διαδρομή Abruzzi Spur μετά από έναν τραυματισμό ορειβάτη στην προηγούμενη διαδρομή. Μέσω της διαδρομής Cesen/Basque έφτασαν έως τα 6.300 μέτρα, ενώ στη διαδρομή Abruzzi Spur έφτασαν έως τα 7.400 μέτρα. Ωστόσο, ο Denis Urubko ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια της σόλο προσπάθειάς του πιθανώς έφτασε έως τα 7.600 μέτρα.
2021
Δέκα ορειβάτες από μια διεθνή αποστολή πραγματοποίησαν την πρώτη χειμερινή ανάβαση στις 16 Ιανουαρίου 2021. Η ομάδα ανέβηκε στην κορυφή μαζί και αποτελούνταν από τους Mingma Gyalje Sherpa, Nirmal Purja, Gelje Sherpa, Mingma David Sherpa, Mingma Tenzi Sherpa, Dawa Temba Sherpa, Pem Chhiri Sherpa, Kilu Pemba Sherpa, Dawa Tenjing Sherpa και Sona Sherpa. Η ομάδα που ανέβηκε στην κορυφή αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από αυτόχθονες ορειβάτες από το Νεπάλ. Ο Nirmal Purja ήταν ο μόνος που έφτασε στην κορυφή χωρίς τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου. Η θερμοκρασία στην κορυφή ήταν −40 °C. Την ίδια μέρα, ο Ισπανός Sergi Mingote πέθανε κατά την κατάβαση από το Camp III. Έπεσε κάπου μεταξύ του Camp I και της προωθημένης κατασκήνωσης βάσης. Άλλοι γνωστοί ορειβάτες που πέθαναν την ίδια χρονιά, ήταν ο Βούλγαρος Atanas Skatov, ο Πακιστανός Ali Sadpara, ο Ισλανδός John Snorri και ο Χιλιανός Juan Pablo Mohr Prieto.
Διαβάστε ακόμα:
Θρίαμβος και τραγωδία σε τρεις πράξεις στο Κ2
Κύριες Διαδρομές
Υπάρχουν αρκετές διαδρομές στο K2, με διαφορετικό χαρακτήρα η κάθε μία, αλλά όλες τους μοιράζονται κάποιες βασικές δυσκολίες.
Η πρώτη είναι το εξαιρετικά υψηλό υψόμετρο και η συνεπακόλουθη έλλειψη οξυγόνου. Στην ατμόσφαιρα, στην κορυφή του K2, υπάρχει μόνο το ένα τρίτο του οξυγόνου σε σχέση με το επίπεδο της θάλασσας.
Η δεύτερη είναι η τάση του βουνού να δέχεται ακραίες καταιγίδες που διαρκούν αρκετές ημέρες, οι οποίες ευθύνονται για πολλούς από τους θανάτους στην κορυφή.
Η τρίτη είναι η απότομη και εκτεθειμένη φύση όλων των διαδρομών στο βουνό, γεγονός που καθιστά την κατάβαση πιο δύσκολη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.
Όλες οι κύριες διαδρομές βρίσκονται στην πλευρά του Πακιστάν. Η κύρια κατασκήνωση βάσης βρίσκεται επίσης στην πλευρά του Πακιστάν.
Abruzzi Spur
Η κλασική διαδρομή ανάβασης, που χρησιμοποιείται από το 75% των ορειβατών, είναι η Abruzzi Spur, που βρίσκεται στην πλευρά του Πακιστάν. Πρώτη φορά επιχειρήθηκε από τον Πρίγκιπα Luigi Amedeo, Δούκα του Abruzzi, το 1909. Είναι η νοτιοανατολική κορυφογραμμή που ανυψώνεται πάνω από τον Παγετώνα Godwin-Austen.
Η Abruzzi Spur ουσιαστικά ξεκινά σε υψόμετρο 5.400 μέτρων, όπου συνήθως τοποθετείται η Προωθημένη Κατασκήνωση Βάσης. Η διαδρομή ακολουθεί μια εναλλαγή από βράχινα περάσματα, χιονισμένα/παγωμένα πεδία και κάποιες τεχνικές αναρριχήσεις σε δύο διάσημα σημεία, το “House’s Chimney” και την “Black Pyramid”.
Πάνω από την “Black Pyramid”, επικίνδυνα εκτεθειμένες και δύσκολα προσπελάσιμες πλαγιές οδηγούν στον εύκολα ορατό “Shoulder” και από εκεί στην κορυφή.
Το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο είναι ένα στενό λούκι γνωστό ως “Bottleneck”, το οποίο οδηγεί τους ορειβάτες επικίνδυνα κοντά σε έναν τοίχο από seracs στα ανατολικά της κορυφής.
Μεταξύ 1 και 2 Αυγούστου 2008, 11 ορειβάτες από διάφορες αποστολές πέθαναν κατά τη διάρκεια μιας σειράς ατυχημάτων, συμπεριλαμβανομένων αρκετών καταρρεύσεων πάγου στο “Bottleneck”.
North Ridge
Σχεδόν απέναντι από την Abruzzi Spur βρίσκεται η North Ridge (Βόρεια Κορυφογραμμή), που ανηφορίζει από την Κινεζική πλευρά της κορυφής.
Χρησιμοποιείται σπάνια, εν μέρει λόγω της πολύ δύσκολης πρόσβασης, που περιλαμβάνει τη διάσχιση του ποταμού Shaksgam, η οποία είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη προσπάθεια.
Σε αντίθεση με τα πλήθη των ορειβατών και πεζοπόρων που κατακλίζουν την κατασκήνωση βάσης στην Abruzzi Spur, συνήθως το πολύ δύο ομάδες κατασκηνώνουν κάτω από τη North Ridge.
Αυτή η διαδρομή, πιο δύσκολη τεχνικά από την Abruzzi Spur, ανεβαίνει μια μακριά, απότομη, κυρίως βραχώδη κορυφογραμμή ψηλά στο βουνό και στη συνέχεια διασχίζει έναν επικίνδυνα επιρρεπή σε χιονοστιβάδες παγετώνα, για να φτάσει σε ένα χιονοσκεπές λούκι που οδηγεί στην κορυφή.
Εκτός από την πρώτη Ιαπωνική ανάβαση, μια αξιοσημείωτη ανάβαση της North Ridge ήταν αυτή το 1990 από τους Greg Child, Greg Mortimer και Steve Swenson, που έγινε με αλπικό στυλ πάνω από το Camp II, αν και χρησιμοποιήθηκαν μερικά σταθερά σχοινιά που είχαν τοποθετηθεί από μια Ιαπωνική ομάδα.
Άλλες Διαδρομές
Επειδή το 75% των ανθρώπων που αναρριχώνται στο Κ2 χρησιμοποιούν την Abruzzi Spur, οι παρακάτω διαδρομές σπάνια επιλέγονται.
Κανείς δεν έχει αναρριχηθεί στην East Face (Ανατολική Όψη) και στη North Face (Βόρεια Όψη) του βουνού λόγω των συχνών σχηματισμών χιονοστιβάδων σ’ αυτές τις πλευρές.
Northeast Ridge
Μακριά και με κορνίζες, τελειώνει στο ανώτατο τμήμα της διαδρομής του Abruzzi Spur. Η κορυφογραμμή διασχίστηκε για πρώτη φορά από μια Πολωνική αποστολή υπό την ηγεσία του Janusz Kurczab το 1976.
Η ομάδα δεν κατάφερε να φτάσει στην κορυφή λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Πρώτη ολοκληρωμένη ανάβαση από τους Louis Reichardt και James Wickwire στις 6 Σεπτεμβρίου 1978.
West Ridge
Πρώτη ανάβαση το 1981 από μια Ιαπωνική ομάδα. Αυτή η διαδρομή ξεκινά από τον μακρινό Παγετώνα Negrotto και περνάει μέσα από απρόβλεπτες ζώνες βράχων και πάγου.
Southwest Pillar ή “Magic Line”
Πολύ τεχνική διαδρομή και η δεύτερη πιο απαιτητική. Πρώτη ανάβαση το 1986 από το Πολωνο-σλοβακικό τρίο Piasecki-Wróż-Božik.
Από τότε, ο Jordi Corominas από την Ισπανία είναι ο μόνος που κατάφερε να ανέβει επιτυχώς σε αυτή τη διαδρομή (το 2004), παρά τις πολλές άλλες προσπάθειες.
South Face ή “Polish Line”
Εξαιρετικά εκτεθειμένη, απαιτητική και επικίνδυνη. Τον Ιούλιο του 1986, οι Jerzy Kukuczka και Tadeusz Piotrowski ανέβηκαν στην κορυφή από αυτή τη διαδρομή. Ο Piotrowski σκοτώθηκε κατά την κατάβαση από το Abruzzi Spur.
Η διαδρομή ξεκινά από το πρώτο μέρος του Southwest Pillar και στη συνέχεια αποκλίνει σε μια εντελώς εκτεθειμένη, χιονοσκέπαστη περιοχή με γκρεμούς, διασχίζει μια χαράδρα γνωστή ως “the Hockey Stick”, ανεβαίνει σε άλλη μια εκτεθειμένη πλαγιά με γκρεμούς, συνεχίζοντας μέσα από άλλη μια εξαιρετικά εκτεθειμένη περιοχή μέχρι το σημείο όπου η διαδρομή συνδέεται με την Abruzzi Spur περίπου 300 μέτρα πριν την κορυφή.
Ο Reinhold Messner την χαρακτήρισε ως διαδρομή αυτοκτονίας και μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει επαναλάβει το κατόρθωμα των Kukuczka και Piotrowski.
Northwest Face
Η πρώτη ανάβαση από αυτή τη διαδρομή έγινε το 1990 από μια Ιαπωνική ομάδα. Η διαδρομή βρίσκεται στην Κινεζική πλευρά του βουνού και είναι γνωστή για τους χαοτικούς βράχους και τα πεδία πάγου μέχρι την κορυφή.
Northwest Ridge
Πρώτη ανάβαση το 1991 από μια Γαλλική ομάδα: Pierre Beghin και Christophe Profit. Τελειώνει στη North Ridge. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε το 1995 από μια Aμερικανική ομάδα, η οποία έφτασε στα 8.100 μέτρα στις 2 Αυγούστου πριν γυρίσει πίσω λόγω επιδεινούμενων καιρικών συνθηκών.
South-southeast spur ή “Cesen route” ή “Basque route”
Διατρέχει το πιλιέ μεταξύ της Abruzzi Spur και της Polish Line. Συνδέεται με την Abruzzi Spur στον “Shoulder”, πάνω από την “Black Pyramid” και κάτω από το “Bottleneck”. Θεωρείται ασφαλέστερη, μιας και αποφεύγει την “Black Pyramid”
Το 1986, ο Tomo Česen ανέβηκε μέχρι τα 8.000 μέτρα μέσω αυτής της διαδρομής. Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή μέσω αυτής της διαδρομής έγινε από μια Βασκική ομάδα το 1994.
West Face
Τεχνική δυσκολία σε μεγάλο υψόμετρο, πρώτη ανάβαση από μια Ρωσική ομάδα το 2007. Αυτή η διαδρομή αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από βραχώδεις κρεβάς και χιονοσκέπαστα λούκια.
